Pojam sintagme, koji susrećemo sve češće i češće u poslijeratnoj stručnoj literaturi, nije bio iscrpno ni opisan ni definiran, pa se još ni danas kod mnogih autora ne zna što on znači. Najčešće se pod njime razumije »grupa riječi« ili »sintaktička grupa«, premda ima lingvista koji nalaze da su sintagme i »rečenice«, »oblici riječi«, pa i same »riječi«, naročito složene i izvedene. F. de Saussure, koji je naziv sintagme lansirao, citira kao primjer: relire; contre tous; la vie humaine; s’il fait beau temps, nous sortirons; contremaitre; prendre la mouche; avoir maL (à la tête); désireux; poirier, itd1 dakle po obliku, dimenziji, unutrašnjoj strukturi, sadržaju, funkcijama i još drugim obilježjima veoma različite govorne i jezične strukture. I sintagmatska teorija uzima pojam sintagme u najširem smislu - ta ona smatra sintagmu kao osnovnu i za govor jedino karakterističnu strukturu, kao stanicu govora. Kao takva, sintagma nam se otkriva tek u svojim kompleksnim oblicima, kojima ne možemo pristupiti a da prije ne upoznamo sintagmu u njezinu općem i relativno jednostavnom obliku.
