U posljednjem desetljeću raste zanimanje za specifičnu sociolingvističku problematiku u slavenskom svijetu XVIII stoljeća, osobito njegove druge polovice. Ne mislim pri tom na tradicionalne teme u sociolingvistici individuuma (jezično ponašanje pojedinca prema kolektivu i obratno, ili pak jezično ponašanje pojedinca prema pojedincu), nego na sociolingvistiku kolektiva, i to posebno na onu što s jedne strane graniči s etnolingvistikom, a s druge se specijalizira za pitanja jezične standardizacije. Za tu granu sociolingvistike upotrebljava Ž. Muljačić termin »standardologija«, što je po mojem mišljenju uvjetno dobro, ali potrebno je da uz taj termin upotrebljavamo bar povremeno i atribut »lingvistička« ili »jezična«, jer sama riječ standardologija može se punopravno odnositi na bilo koju konkretnu problematiku standardizacionih procesa (npr. u proizvodnji, razmjeni, pravnim odnosima i si.) ili pak na opće zakonitosti svih standarda u ljudskom društvu. Adekvatan bi termin možda bio »koinologija«, s obzirom na to da tip sociolingvistike o kojem je riječ obuhvaća i proučavanje međusobnih odnosa između raznih iznaddijalekatskih idioma, uključujući dakle i takve supstandardne i interdijalekatske idiome za koje se s više ili manje opravdanosti upotrebljava termin » koine«, s time da interđijalekatski ili supradijalekatski koine predstavlja u mnogim slučajevima materijalnu osnovicu za formiranje jezičnoga standarda. No u ovome ću se radu služiti Muljačićevim terminom »(lingvistička) standardologija«.
