Od početka dvadesetog stoljeća francuska je lingvistika imala nekoliko izrazitih veličina (Meillet, Brunot, Marouzeau, Guillaume, Gougenheim, Benveniste, Martinet) uz mlađe, danas u punoj snazi (Wagner, Antoine, Dubois, Pottier). Svaki od njih, tko više tko manje, zasebno je poglavlje lingvističke misli. Ima se međutim dojam da sve te veličine postoje paralelno, u nekoj vrsti naučne koegzistencije, tvoreći tako panoptikum francuske lingvistike XX stoljeća. Ni jedan od njih nije uspio nametnuti svoju teoriju u onoj mjeri kao Bloemfield ili Chomsky u SAD.
