Anti-zavičajni roman (Anti-Heimatroman) je književni žanr koji je 60-tih i 70- tih godina nastao u Austriji, gdje je i doživio najveću popularnost. Među književnim teoretičarima ne vlada potpuno suglasje u vezi samoga naziva i korpusa djela toga žanra. Jedni zastupaju tezu o radikalnom anti-zavičajnom romanu i taj žanr oštro ograđuju od tradicionalnog zavičajnog romana (Heimatroman). Posljedica toga je da se pri odabiru djela koje svrstavaju u taj žanr ne pridržavaju najvažnijih žanrovskih konstanti koje vrijede za zavičajnu književnost, a što se posebno odnosi na seosko-agrarni prostor kao mjesto odvijanja radnje. Drugo tumačenje se zasniva na tezi o kontinuitetu književnog žanra zavičajnog romana, i kao osnova tumačenja žanra uzima se Rossbacherova tipologija zavičajnog romana. To znači da se samo ona djela koja sadrže minimum žanrovskih konstanti mogu ubrajati u transformirani zavičajni roman, čime se negira anti-zavičajni roman kao zaseban žanr. Uspoređujući te dvije teze, može se ustvrditi da je naziv anti-zavičajni roman prikladniji jer bolje izražava radikalnost promjena tradicionalnog zavičajnog romana tijekom tih dvadesetak godina, dok se njime istovremeno ne negira da je taj žanr nastavljač tradicije zavičajnog romana.
