U tekstu se govori o autorovu imenovanju središnjih, malobrojnih likova romana Zavist. Ime lika pojavljuje se kao karakterizacija lika, a višak značenja ime/označitelj crpi iz jezika kojemu ime pripada, ali i iz ruske i evropske književne i kulturne tradicije, pa i ruskog svakodneva (byta). Usko s time povezana su imena povijesnih ličnosti ili pak literaturnih likova, koja se u romanu spominju, dehistoriziraju i mitologiziraju, a također su u funkciji karakterizacije likova tog romana. Naime, spominjanje odnosno poznavanje pojedinog imena (ili nepoznavanje), ili pak poređenje s nekim imenom/ličnošću poznatim nam iz evropske kulture, kao i odnos prema pojedinom imenu, čak i na razini zvuka, u mnogome određuje likove Olešina romana. Imenovanje u tom romanu nije samo privilegija autora, već i likova romana pa imena redovito govore o svijesti likova o jeziku, a imenovati se može industrijski pogon (Četvrtak), izmaštana nepostojeća antimašina (Ofelija) ili pak zvuk zvona, koji se pretvara u ime, a iz imena nastaje i denotat - lik (u dva posljednja slučaja i imc/označitelj i označeno postoje tek na razini jezika, a u stvarnosti romana ovi označitelji nemaju denotata). Imena koja likovi romana nadijevaju svojim kreacijama uvijek govore i o njihovu svjetonazoru, jer u Oleše jezik (govor) i svjetonazor su identični, pa se određena ideja može iskazati samo jednim, odgovarajućim govorom. Autorski se pripovjedač jezikom (govorom) poistovjećuje s pojedinim likovima romana (Kavaljerovom, Ivanom Babičevom) pa time ukazuje i na identičnost vlastita svjetonazora s onim koji u romanu iskazuju predstavnici “starog svijeta”; time se svrstava u red (prema fabuli romana) - gubitnika u "novom svijetu”, a “novi svijet” zajedničko je okružje likova i autora romana.
